Διαβάστε

Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, διότι μου δίνετε την δυνατότητα να απαντήσω σε ενδιαφέροντα ερωτήματα για το «πνευματικό μου τέκνο». Επίτρεψέ μου όμως πρωτίστως, να διορθώσω μερικά προκύπτοντα ζητήματα τα οποία τίθενται με το ερώτημά σας.

Στο παρόν άρθρο του Πανελλήνιου οδηγού πολεμικών τεχνών θα προσπαθήσω να σας παραθέσω με ακρίβεια κάποια στοιχεία για την προϊστορία του Καράτε στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο του 2000 παρουσίασα μία εισήγηση στην «Ομάδα Μελέτης και τεκμηρίωσης των πολεμικών τεχνών» με θέμα: «Η καταγωγή του Οκιναβέζικου Καράτε».

Κατά καιρούς έχω ακούσει πολλούς γονείς και φίλους να με ρωτούν γιατί να επιλέξουν για τους ίδιους ή το παιδί τους την ενασχόληση με κάποια πολεμική τέχνη. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, κατέγραψα 11 και σας τους παραθέτω:

Το Τσι Κουνγκ είναι ένα αρχαίο κινέζικο σύστημα αυτο-ανάπτυξης με στόχο την προώθηση της υγείας και την ενίσχυση της ζωτικότητας για την επίτευξη της μακροζωίας. Παράλληλα καλλιεργεί την πνευματική συνειδητότητα και την αυτογνωσία.

Πρόκειται για ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο: ένας μαθητής, συνήθως (αλλά όχι πάντα) στην πρώτη πενταετία-δεκαετία της εξάσκησής του, έχει την ευκαιρία να μιλήσει με έναν από τους «μεγάλους» δασκάλους της τέχνης του, ίσως σε κάποιο σεμινάριο, και στην ερώτηση «Γιατί ασκούμαστε;», ο δάσκαλος απαντάει με κάποια παραλλαγή του μοτίβου

Μεσημέρι… Το άρμα του ήλιου βρίσκεται στο μέσον του ουρανού και στέλνει τις πύρινες ακτίνες του στην ιερή γη των Ηλείων. Στην περίμετρο της ιερής Άλτης1 ακούγονται συνομιλίες με ποικίλα Ελληνικά θέματα. Ποίηση, φιλοσοφία, Θέατρο…

Από τη μικρή μου πείρα στις πολεμικές τέχνες αντιλαμβάνομαι ότι ελάχιστοι είναι οι εκπαιδευτές που εφαρμόζουν τα προστάγματα της αθλητικής επιστήμης όπως αυτά διατυπώνονται στις μέρες μας. Οι περισσότεροι είναι προσκολλημένοι σε θεωρίες και μοτίβα τα οποία έχουν διαγραφεί.

Στο παρόν άρθρο του Οδηγού θα αποπειραθώ να αναλύσω τις βαθύτερες ψυχολογικές αιτίες, συνειδητές και ασυνείδητες, που μας στρέφουν στην επιλογή και ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες. Για ποιο λόγο; Για να κεντρίσω ίσως το ενδιαφέρον κάποιων ενασχολούμενων για μια εναλλακτική απάντηση στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου

Ξεκίνησα όταν ήμουν 15 ετών με κέμπο και στα 18 μου όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο Τακουσόκου άρχισα να κάνω Σότοκαν καράτε το οποίο συνεχίζω και μέχρι σήμερα. Πώς ήταν η προπόνηση εκείνη την εποχή στο πανεπιστήμιο; Έχω ακούσει ότι ήταν πολύ… δυναμική! (Γέλια) Η προπόνηση εκείνα τα χρόνια δεν ήταν απλώς «δυναμική» –ήταν σχεδόν βάρβαρη! Η περισσότερη έμφαση δινόταν βέβαια στα κιχόν, στις βασικές τεχνικές.

Οι άνθρωποι φτιάχνουν τις εποχές ή οι εποχές τους ανθρώπους? Παμπάλαιο ερώτημα και αμφότερες οι απόψεις με φανατικούς υπερμάχους και αντιπάλους, όμως ίσως τελικά να μην έχει και μεγάλη σημασία: ο κόσμος των πολεμικών τεχνών