Διαβάστε

Όπως ο Τζίγκορο Κάνο του τζούντο, ο Ουεσίμπα Μοριχέι του αϊκίντο και ο Φουνακόσι Γκιτσίν του καράτε, υπήρξε κι αυτός τέκνο της πολυτάραχης περιόδου Μέιτζι (1868-1912), της εποχής που σήμανε το τέλος της φεουδαρχίας, της κατάργησης του τετραπλής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας (και άρα το τέλος της τάξης των σαμουράι)

κ.Γουάιτ θα ήθελα να ξεκινήσουμε ρωτώντας σας αν είχατε ασχοληθεί με άλλες πολεμικές τέχνες πριν ξεκινήσετε αϊκίντο. Ξεκίνησα με το τζούντο –έκανα από περίπου πέντε χρονών.

Στα σχεδόν τριάντα χρόνια που ασχολούμαι με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες πρέπει να είναι ίσως η πιο συνηθισμένη κριτική: τα κάτα είναι ανεπαρκής τρόπος εκπαίδευσης καθώς είναι αδύνατο να συμπυκνώσει κανείς τη χαοτική πραγματικότητα μιας συμπλοκής σε μερικές δεκάδες σενάρια∙ ακόμα και αν καταφέρει να το πετύχει,

Στα σπινθηροβόλα μάτια του μπορούσες να διακρίνεις τη δίψα για μάθηση. Φύλλο λευκό, άγραφο, έτοιμο να απορροφήσει κάθε σταγόνα μελάνης που αποτυπώνεται στο χαρτί, είτε ως τεκμηριωμένος γραπτός λόγος, είτε σαν «μουντζούρα».

Στόχος του άρθρου είναι να παρουσιάσει τη σχέση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ ιδιοκτήτη σχολής- εκπαιδευτή και μαθητή. Οι σχέσεις είναι παρεξηγημένες και δυστυχώς η ζυγαριά γέρνει από το μέρος της σχολής.

Καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, διότι μου δίνετε την δυνατότητα να απαντήσω σε ενδιαφέροντα ερωτήματα για το «πνευματικό μου τέκνο». Επίτρεψέ μου όμως πρωτίστως, να διορθώσω μερικά προκύπτοντα ζητήματα τα οποία τίθενται με το ερώτημά σας.

Στο παρόν άρθρο του Πανελλήνιου οδηγού πολεμικών τεχνών θα προσπαθήσω να σας παραθέσω με ακρίβεια κάποια στοιχεία για την προϊστορία του Καράτε στην Ελλάδα. Τον Απρίλιο του 2000 παρουσίασα μία εισήγηση στην «Ομάδα Μελέτης και τεκμηρίωσης των πολεμικών τεχνών» με θέμα: «Η καταγωγή του Οκιναβέζικου Καράτε».

Κατά καιρούς έχω ακούσει πολλούς γονείς και φίλους να με ρωτούν γιατί να επιλέξουν για τους ίδιους ή το παιδί τους την ενασχόληση με κάποια πολεμική τέχνη. Υπάρχουν πολλοί λόγοι, κατέγραψα 11 και σας τους παραθέτω:

Το Τσι Κουνγκ είναι ένα αρχαίο κινέζικο σύστημα αυτο-ανάπτυξης με στόχο την προώθηση της υγείας και την ενίσχυση της ζωτικότητας για την επίτευξη της μακροζωίας. Παράλληλα καλλιεργεί την πνευματική συνειδητότητα και την αυτογνωσία.

Πρόκειται για ένα πολύ συνηθισμένο φαινόμενο: ένας μαθητής, συνήθως (αλλά όχι πάντα) στην πρώτη πενταετία-δεκαετία της εξάσκησής του, έχει την ευκαιρία να μιλήσει με έναν από τους «μεγάλους» δασκάλους της τέχνης του, ίσως σε κάποιο σεμινάριο, και στην ερώτηση «Γιατί ασκούμαστε;», ο δάσκαλος απαντάει με κάποια παραλλαγή του μοτίβου