Διαβάστε

Μεσημέρι… Το άρμα του ήλιου βρίσκεται στο μέσον του ουρανού και στέλνει τις πύρινες ακτίνες του στην ιερή γη των Ηλείων. Στην περίμετρο της ιερής Άλτης1 ακούγονται συνομιλίες με ποικίλα Ελληνικά θέματα. Ποίηση, φιλοσοφία, Θέατρο…

Από τη μικρή μου πείρα στις πολεμικές τέχνες αντιλαμβάνομαι ότι ελάχιστοι είναι οι εκπαιδευτές που εφαρμόζουν τα προστάγματα της αθλητικής επιστήμης όπως αυτά διατυπώνονται στις μέρες μας. Οι περισσότεροι είναι προσκολλημένοι σε θεωρίες και μοτίβα τα οποία έχουν διαγραφεί.

Στο παρόν άρθρο του Οδηγού θα αποπειραθώ να αναλύσω τις βαθύτερες ψυχολογικές αιτίες, συνειδητές και ασυνείδητες, που μας στρέφουν στην επιλογή και ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες. Για ποιο λόγο; Για να κεντρίσω ίσως το ενδιαφέρον κάποιων ενασχολούμενων για μια εναλλακτική απάντηση στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου

Ξεκίνησα όταν ήμουν 15 ετών με κέμπο και στα 18 μου όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο Τακουσόκου άρχισα να κάνω Σότοκαν καράτε το οποίο συνεχίζω και μέχρι σήμερα. Πώς ήταν η προπόνηση εκείνη την εποχή στο πανεπιστήμιο; Έχω ακούσει ότι ήταν πολύ… δυναμική! (Γέλια) Η προπόνηση εκείνα τα χρόνια δεν ήταν απλώς «δυναμική» –ήταν σχεδόν βάρβαρη! Η περισσότερη έμφαση δινόταν βέβαια στα κιχόν, στις βασικές τεχνικές.

Οι άνθρωποι φτιάχνουν τις εποχές ή οι εποχές τους ανθρώπους? Παμπάλαιο ερώτημα και αμφότερες οι απόψεις με φανατικούς υπερμάχους και αντιπάλους, όμως ίσως τελικά να μην έχει και μεγάλη σημασία: ο κόσμος των πολεμικών τεχνών

Στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 ήταν ο «υπερασπιστής» του αϊκίντο στον έξω κόσμο, αυτός που αντιμετώπιζε όλες τις προκλήσεις όταν κάποιος ερχόταν στο κεντρικό ντότζο της οικογένειας Ουεσίμπα στο Τόκιο με ύποπτες διαθέσεις (ο Ουεσίμπα Μοριχέι ήταν ήδη αρκετά μεγάλος και αποτραβηγμένος στο αγρόκτημά του στην Ιουάμα).

Με το FCS προσπαθώ να αποτείνω σεβασμό στους εκπαιδευτές που με δίδαξαν. Συνεπώς το σύστημα έχει στενή σχέση με πολλές παραδοσιακές τέχνες γιατί προσπαθώ να βάλω κάτι από τις τέχνες αυτές σε ό,τι κάνω –άλλες φορές περιλαμβάνω τα στοιχεία αυτά ακριβώς όπως τα έμαθα και όπως είναι και άλλοτε προσπαθώ,

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που οι περισσότερες σχολές πολεμικών τεχνών κλείνουν ή υπολειτουργούν, είναι σωστό να συνεχίσουμε τη προπόνηση και αν ναι με ποιές προϋποθέσεις; Μετά από μια μεγάλη περίοδο αποχής πως γίνεται η επαναφορά στην προηγούμενη αθλητική ¨φόρμα¨;

Στο τελευταίο μέρος αυτής της μικρής σειράς περί ξεκινήματος στις πολεμικές τέχνες, θα μείνω λίγο παραπάνω σε δύο… ευπαθείς ομάδες αρχαρίων: τις γυναίκες και τα παιδιά. Και κρίνω ότι θα πρέπει να αναφερθώ ξεχωριστά επειδή, όσο και αν οι κανόνες πολιτικής ορθότητας υπαγορεύουν το αντίθετο, η πραγματικότητα είναι ότι ο κόσμος

Γνώρισα τον Κώστα Καρεκλά το 1979. Υπηρετούσε τους τελευταίους μήνες της στρατιωτικής του θητείας στην 33η Μοίρα Καταδρομών. Τότε ήταν που άρχισε τις προπονήσεις του στο «Limassol Karate Club» του σενσέι Φοίβου Μαυροβουνιώτη. Ήταν η εποχή που χρησιμοποιούσαμε μια αίθουσα για τις προπονήσεις μας στο «ΤΣΙΡΕΙΟ ΣΤΑΔΙΟ» της Λεμεσού.