Διαβάστε

Τον Σεπτέμβρη του 1993 πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στην Κίνα. Πήγαινα για μεταπτυχιακές σπουδές στη γυμναστική ακαδημία του Πεκίνου (σημερινό Beijing Sports University BSU) και αυτό σήμαινε πως θα έπρεπε να ζήσω δύο χρόνια σε ένα τόπο όχι μόνο πολύ μακρινό, αλλά και εντελώς διαφορετικό από τον τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα

Το Καράτε της Οκινάβα, περιέχει αρκετά στοιχεία της κινέζικης μαχητικής τέχνης. Η πλειοψηφία αυτών προέρχεται από το ρεύμα της Σχολής του Νότου, αλλά αν μελετήσουμε από κοντά τις τεχνικές, είναι δυνατό να βεβαιώσουμε, ότι δύο από τα τρία ρεύματα του Καράτε, το Shuri-Te και το Tomari-te, περιέχουν οπωσδήποτε ορισμένα στοιχεία της Σχολής του Βορρά.

Κατά μια έννοια είναι συνέχεια του θέματος στο οποίο αναφέρθηκα στο προηγούμενο κείμενό μου εδώ στον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών με τίτλο «Υπερφυσικές εμπειρίες»∙ η διαφορά είναι ότι φωτίζει μια άλλη διάσταση της πεποίθησης πολλών ότι οι πολεμικές τέχνες έχουν κάποιες οριακά

Άρχισα να ασκούμαι στο τζούντο το 1968 (σημ. ο Ντέιβ Λόουρι γεννήθηκε το 1955). Ήμουν πολύ μικρόσωμος και με απασχολούσε το θέμα της ασφάλειάς μου παρότι ζούσα σε μια περιοχή που δεν ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη. Θα πρέπει να έχετε κατά νου ότι στη δεκαετία του 1960, στις ΗΠΑ ο κόσμος ήξερε πολύ λίγα πράγματα για τα ιαπωνικά μπούντο

Πρόκειται για ένα ακόμα από εκείνα τα φαινόμενα που οι πολεμικές τέχνες μοιράζονται με το βουδισμό (όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου εδώ στον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών θα έχουν προσέξει ότι οι μαχητικές παραδόσεις της Ασίας και η συγκεκριμένη θρησκεία είναι συγκοινωνούντα δοχεία)

Ο δάσκαλός μου Shinam Ilija JORGA, συχνά, αναρωτιέται στα μαθήματά του «πού έσπασε η αλυσίδα» στην εξελικτική πορεία του καράτε-ντο. Δηλαδή σε ποια ιστορική στιγμή το Καράτε απέβαλε τις κινεζικές του επιρροές και άρχισε να παίρνει την σημερινή του μορφή.

Αν κανείς επισκεφθεί το Σίμπουκαν, το «χόνμπου ντότζο» της σχολής ξιφομαχίας Τένσιν Σόντεν Κατόρι Σίντο Ρίου στη Ναρίτα της Ιαπωνίας και μπει στο δωμάτιο πίσω από την καμίζα όπου οι ασκούμενοι αφήνουν τα πράγματά τους κατά τη διάρκεια της προπόνησης θα δει ένα περίεργο θέαμα: στον τοίχο, δίπλα σε μια εικόνα του ιδρυτή της παράδοσης, του Ιιζάσα Τσοϊσάι Ιεανάο

Παρότι οι πολεμικές τέχνες της Κίνας, περιλαμβάνουν στο κουνγκ φου τους πολλές τεχνικές με διαφορετικής κατασκευής σπαθιά, το ιερό ξίφος τζιάν κατέχει μια εξέχουσα θέση, τόσο λόγω της περίτεχνης κατασκευής του, αλλά και της ιδιάζουσας τεχνικής κατάρτισης που πρέπει να κατέχει ο χρήστης του.

Πρότυπο είναι κάθε πρόσωπο, ιδέα ή στάση ζωής που λαμβάνεται σαν παράδειγμα προς μίμηση. Αυτό το μοντέλο (ιδεατό) αποτελεί μια εικόνα με ένα σύνολο ιδιοτήτων οι οποίες δημιουργούν ένα υπόδειγμα.

Έχω γράψει κατ’ επανάληψη –και έχω υποστεί διάφορες φραστικές επιθέσεις γι αυτό- ότι δεν πιστεύω ότι η έκφραση «φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών» έχει νόημα∙ το πιο πρόσφατο κείμενο στο οποίο εξέφρασα τη συγκεκριμένη άποψη ήταν το προηγούμενο αυτής της σειράς εδώ στον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών