Διαβάστε

Το ενδιαφέρον μου για την Ιαπωνία επικεντρώνεται στην περίοδο Έντο (1603-1868), την περίοδο που γέννησε έναν από τους πιο ενδιαφέροντες αστικούς πολιτισμούς στην ανθρώπινη ιστορία και μάλιστα χωρίς το πλεονέκτημα της επαφής και της επιρροής από τον έξω κόσμο.

Τα μόνιμα κάστρα του είδους που βλέπει κανείς στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Σενγκόκου ήταν γενικά μια αντίδραση στην ανάγκη για διαρκή άμυνα μιας περιόδου κατά την οποία υπήρχαν συνεχώς πόλεμοι (ή απειλή πολέμων) και/ή σύμβολα πολιτικής δύναμης. Οι συνθήκες αυτές δεν υφίσταντο στην Ιαπωνία των περιόδων Χέιαν ή Καμακούρα.

Διαβάζω και ακούω κατά καιρούς πολλές απόψεις για τον δάσκαλο ασιατικών πολεμικών τεχνών. Κουβαλά μια κουλτούρα αιώνων και ο μύθος που τον τυλίγει είναι μεγάλος. Για εμάς τους Ευρωπαίους όμως, θαρρώ, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχουμε μια διαφορετική φιλοσοφική θεώρηση από αυτή της Άπω Ανατολής

Για τον δάσκαλο μου τον Ilija Jorga sensei δεν χρειάζονται πιστεύω ιδιαίτερες συστάσεις. Η ιστορία του Jorga sensei ως μαχητή, ως μεγάλου δασκάλου και ηγέτη μιας από τις πιο ρωμαλέες τάσεις του Shotokan karate παγκοσμίως (του γνωστού ως Fudokan karate) καθώς και η θεωρητική – επιστημονική του κατάρτιση, είναι γνωστή τον τελευταίο χρόνο και με την άδεια του

Όταν εισερχόμαστε στο ντότζο αφήνουμε τα παπούτσια μας με τις μύτες να κοιτάζουν προς την έξοδο. Αυτή η χειρονομία δείχνει ότι μαζί με τα παπούτσια μας αφήνουμε εκτός και το εγώ, τα προβλήματα και τους θριάμβους μας. Αφήνουμε εκτός το ποιοι είμαστε, και το ποιοι «νομίζουμε» ότι είμαστε. Κακές προθέσεις και αρνητικό πνεύμα όλα δείχνουν προς την έξοδο του ντότζο.

Φέτος(2015) κλείνω 20 χρόνια από τότε που έλαβα το 7ο νταν από το Αϊκικάι του Τόκιο, κατόπιν αιτήματος του δασκάλου μου, του Μίτσιο Χικιτσούτσι. Φυσικά χάρηκα πάρα πολύ, ωστόσο την ίδια στιγμή αυτό επιφέρει μια βαριά ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι στον δάσκαλό μου που με εμπιστεύτηκε.

Τελειώνοντας την ιστορία του τρεξίματος (Μέρος πρώτο) ξέρω ότι κέντρισα τη προσοχή σας αλλά δε σας έπεισα να ξεκινήσετε. Οι περισσότεροι έχετε ξεκινήσει στο παρελθόν αλλά σταματήσατε δικαιολογώντας τον εαυτό σας ότι διακόψατε.

Όσοι ασχολούνται με τις παραδοσιακές μαχητικές τέχνες λίγο πολύ συμφωνούν πως τα βασικά οφέλη της ενασχόλησής μας με αυτές μπορούν να μπουν κάτω από δυο μεγάλα κεφάλαια: την απόκτηση μαχητικής ικανότητας και τη βελτίωση της υγείας.

Σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια από το σπίτι μου βρίσκονται 31 ναοί βουδισμού ζεν: οι 11 είναι διαφόρων παρακλαδιών της σέχτας Ρινζάι-σου και οι υπόλοιποι 20 είναι της σέχτας Σότο-σου με την οποία και προσωπικά συνδέομαι. Από τους 31 αυτούς ναούς, κανένας (το επαναλαμβάνω για έμφαση: κανένας) δεν έχει καθημερινά προγράμματα της άσκησης ζαζέν

Στο «Legacies of the Sword» (μια μελέτη της Κάσιμα-Σινρίου γραμμένη με τον Σέκι Χουμιτάκε) υποστηρίζετε ότι πολλές παραδοσιακές ιαπωνικές πολεμικές τέχνες χρησιμοποιούν τη γλώσσα του βουδισμού, του Σίντο, του κομφουκιανισμού (και του νέο-κομφουκιανισμού) και του ταοϊσμού προκειμένου