Διαβάστε

Ο τρόπος που με ρωτάτε μοιάζει να υπαινίσσεται ότι αυτό είναι κάτι θετικό –προσωπικά δε νομίζω ότι είναι. Το κομβικό σημείο για τις κορίου είναι “Θα επιβιώσουν με τρόπο που θα τις κάνει άξιες λόγου;” Μια από τις πιο διάσημες κορίου έχει χιλιάδες μέλη:

Το κείμενό μου σχετικά με τα “άπλυτα” των κορίου (Κλασικές σπουδές), των κλασικών παραδόσεων πολεμικών τεχνών της Ιαπωνίας, ήταν η αφορμή για μια κουβέντα με έναν καλό φίλο που ασκείται στο αϊκίντο και στο ιάιντο· μέρος αυτής της κουβέντας ήταν πώς προσδιορίζεται το “μελετάω μια κορίου”

Το 1985 ενώ ήταν εμφανής στους κόλπους του Καράτε η ύπαρξη δυο τάσεων οι οποίες εκφράζονται αντίστοιχα από δύο παγκόσμιες ομοσπονδίες την ΄΄International Amateur Karate Federation (I.A.K.F) και την ΄;World Union of karate organanization;; (W.U.K.O)

Η Ιβάμα είναι ένα χωριό της Ιαπωνίας το οποίο απέχει περίπου δυο ώρες από το Τόκιο. Βλέποντας το σαν ένα απλό χωριό δεν έχει να προσφέρει αρκετά πράγματα σε ένα δυτικό ταξιδιώτη, ωστόσο προσελκύει εκατοντάδες μαθητών Αϊκίντο.

Έχω παρατηρήσει ότι όταν ξεκινάει κάποιος την πρακτική του στις πολεμικές τέχνες αναζητάει συνήθως κάτι περισσότερο από αυτό που βιώνει στην παρούσα στιγμή, ή την προσωπική ανάπτυξη δια μέσου μιας πρακτικής, ή την καλλιέργεια της δύναμης ή την βοήθεια για την αντιμετώπιση κάποιων προβλημάτων κλπ.

Έγραφα σε ένα σχετικά πρόσφατο κείμενό μου ότι παρότι βρίσκομαι στην αξιοζήλευτη για πολλούς (ακόμα και για μένα τον ίδιο πριν από 10 χρόνια) θέση να ζω πολύ κοντά στο Κόντοκαν, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να πάω και να παρακολουθήσω μαθήματα εκεί.

Μπορεί να είμαι μεγαλόσωμος τώρα, όμως δεν ήμουν πάντα! Άρχισα να κάνω πολεμικές τέχνες όταν ήμουν 12 χρονών και όταν είπα στους γονείς μου ότι ήθελα να κάνω καράτε μου είπαν “Όχι, αυτά είναι δραστηριότητες κατώτερου επιπέδου.”

Αν και πολλοί μαθητές λέγοντας την έκφραση "πάω για μάθημα" ή "πάω προπόνηση" εννοούν το ίδιο σε ένα πρακτικό επίπεδο αυτές οι δυο έννοιες αναφέρονται σε δυο διαφορετικά πράγματα.

Σε προγενέστερο άρθρο του Οδηγού, με τον τίτλο: «Μιγιαμότο Μουσάσι: O καλλιτέχνης πίσω απο τον διασημότερο ξιφομάχο της Ιαπωνίας» αναφέρθηκα στη στενή σχέση τoυ, με τις εικαστικές τέχνες και ειδικότερα τη ζωγραφική τέχνη της σουιμπόκουγκα και της σόντο, της ιαπωνικής καλλιγραφίας.

Όταν άρχισα να ασχολούμαι (θεωρητικά, όχι πρακτικά) με τις πολεμικές τέχνες, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν βασικά δύο τάσεις: αυτή την οποία συμμερίζονταν τα 2/3 των εμπλεκόμενων και η οποία αποδεχόταν τα πάντα αρκεί να διαφημίζονταν αρκετά μεγαλόφωνα και αυτή που συμμεριζόταν το υπόλοιπο