Διαβάστε

Δε συμβαίνει μόνο σε όσους έρχονται να μελετήσουν πολεμικές (ή άλλες) τέχνες στην Ιαπωνία αλλά συμβαίνει πολύ πιο συχνά σ’ αυτούς –ευτυχώς, ακριβώς επειδή πρόκειται για την Ιαπωνία, η απομυθοποίηση τους έρχεται πιο γρήγορα από ό,τι σ’ αυτούς που το παθαίνουν εκτός Ιαπωνίας

Το συγκεκριμένο άρθρο έχει γραφτεί με σκοπό να διαβαστεί από όλους τους γονείς. Πολλές φορές ο γονέας βάζοντας το παιδί του σε μια πολεμική τέχνη δε γνωρίζει τι ακριβώς κάνει.

Αποφάσισα να γράψω το παρόν άρθρο για λογαριασμό του Πανελλήνιου Οδηγού Πολεμικών Τεχνών, καθώς με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα το γεγονός ότι ακούω συχνά από πολλούς νέους, χρήστες κάνναβης και παραπλήσιων ουσιών, ότι οι ουσίες αυτές δεν προξενούν καμία ουσιαστική βλάβη

Η ικανότητα αυτοάμυνας έρχεται μέσα από ένα σύνολο δράσεων και δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Όλοι γνωρίζουμε ότι το 80% του αποτελέσματος, έρχεται μέσα από την αδιάκοπτη προετοιμασία και την πρόληψη και μόλις το 20% από την τελική δράση.

Όλη αυτή η συζήτηση σχετικά με το στάδιο του προχωρημένου (βλ. Κάθε τέλος και δύσκολο, μέρος Ι) και με το στάδιο του αρχαρίου (βλ. Οι αρχές, αντίθετα... μέρος ΙΙ) με φέρνει πάντοτε στη λέξη που χρησιμοποιούν οι Ιάπωνες για να περιγράψουν τον αρχάριο – για την ακρίβεια, για μια από τις λέξεις που χρησιμοποιούν καθώς η ιαπωνική γλώσσα,

Η ερώτηση ενοχλεί όσους κάνουν χρόνια Αϊκίντο. Συνήθως η πρώτη απάντηση κρύβει εγωισμό και επιπολαιότητα. Μόνο όσοι προπονούνται κάτω από πνεύμα ειλικρίνειας μπορούν να αντιμετωπίσουν με ταπεινότητα την αλήθεια και να δώσουν επαρκής απαντήσεις.

Η αυθεντία του Καράτε-ντο απαιτεί αφοσίωση και επίπονη προσπάθεια. Η συνέχεια της εξάσκησης στο καράτε συνεπάγεται και επιδίωξη να δαμάσουμε τον εαυτό μας. Η πραγματική μελέτη του καράτε πρέπει να υπερβαίνει την απλή σωματική άσκηση - πρέπει να γίνει τρόπος ζωής.

Για την έννοια της «πρόθεσης του νου» στις πολεμικές τέχνες, έχω αναφερθεί επιγραμματικά σε κάποια από τα προηγούμενα άρθρα μου, για λογαριασμό του Πανελλήνιου Οδηγού Πολεμικών Τεχνών. Στο παρόν άρθρο θα επεκταθώ περαιτέρω πάνω σ’ αυτή την έννοια, γνωστή ως «γι» στις κινεζικές πολεμικές τέχνες και «κιζέμε» στις ιαπωνικές.

Στο προηγούμενό μου κείμενο (Κάθε τέλος και δύσκολο – μέρος Ι), αναφέρθηκα σε ένα πολύ δύσκολο στάδιο που αντιμετωπίζει κανείς μελετώντας μια κλασική σχολή πολεμικών τεχνών: πώς καταφέρνει να ξεπεράσει τη (σχετική) απραγία της τελικής ευθείας πριν την ολοκλήρωση της τυπικής μελέτης της εν λόγω σχολής.

Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, ο Τζίγκορο Κάνο επισκέφθηκε την Αθήνα σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Την πρώτη φορά το 1934, με την ευκαιρία μιας συνάντησης της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Η δεύτερη επίσκεψή του στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε το 1938, κατά το ταξίδι του στην Ευρώπη για να παραστεί στις τελετές για τον θάνατο του Κουμπερτέν.