Διαβάστε

Από την αρχαιότητα, οι ταοϊστές είχαν εντοπίσει τη στενή σχέση ανάμεσα στο περιβάλλον και τον άνθρωπο.

Η ένοπλη μορφή της ταϊλανδέζικης πολεμικής παράδοσης, που χρησιμοποιούνταν από τους Σιαμέζους πολεμιστές στο πεδίο της μάχης, μαζί με το αρχαίο Μούι Τάι (Μούι Μποράν), είναι το Κραμπί-Κραμπόνγκ.

Το νόημα της ζωής, μπορεί να βρεθεί μέσα από τη δημιουργικότητα και την εργασία, την ανθρώπινη αλληλεπίδραση και την εμπειρία.

Είναι ένα από εκείνα τα μιμίδια (meme) που κυκλοφορούν στα κομμάτια των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και που σχετίζονται με τις πολεμικές τέχνες –πιθανότατα ο αναγνώστης κάπου θα το έχει πετύχει,

Ο Σεβάσμιος Ηγούμενος Σι Μιάο Σινγκ 释妙兴 (1891-1927) υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες σύγχρονες μορφές του Ναού Σαολίν και των πολεμικών τεχνών, υψηλός δάσκαλος τόσο του κουνγκ φου όσο και του βουδισμού Τσαν.

Αυτό που κάνουμε στο ντότζο πρέπει να είναι πραγματικό. Είναι μπούντο, όχι σπορ ή γυμναστική ή κάποιο παιχνίδι. Ασκούμαστε στην σοβαρή τέχνη της ελεγχόμενης βίας, μια τέχνη όπου τα λάθη έχουν συνέπειες.

Η ιδέα του ΠΟΠΤ για τη συγγραφή ενός άρθρου ήταν μια όμορφη αφορμή να αδράξω την ευκαιρία να ενισχύσω τον χρόνο μου δημιουργικά.

Αν και είμαι άνθρωπος βερμπαλιστής—έως και φλύαρος—δεν έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση τον συμβολικό λόγο και την αναλυτική σκέψη. Αυτό που πραγματικά αναζητώ στην ζωή μου είναι η άμεση, τελεσίδικη, και αμετάκλητη—αν και συνήθως πρόσκαιρη και φευγαλέα—αλήθεια των βιωμάτων.

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Κίνα, στα πλαίσια της καθιερωμένης ετήσιας αναζήτησης γνώσης, άσκησης και κατάρτισης στις "πηγές" των τεχνών που ασκώ και πρεσβεύω, μου έγινε περισσότερο σαφές ένα ερώτημα

Έχουν περάσει 22 χρόνια από τότε που η Νταϊάν Σκος ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα ονόματα στον χώρο των κλασικών ιαπωνικών πολεμικών τεχνών, έγραφε στο στο τεύχος 107 του “Aikido Journal” το άρθρο “Θέλετε κορίου; Ελάτε στην Ιαπωνία!”