Διαβάστε

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο “Το μέγεθος δεν έχει πάντα σημασία”, που έγραψα προ καιρού, είδα ξανά μια φράση που συμπυκνώνει έναν από τους διαρκέστερους εσωτερικούς προβληματισμούς μου –και όχι μόνο τους δικούς μου αν και οι περισσότεροι τους επικεντρώνουν σε διαφορετικό σημείο.

Στη διάσημη κινέζικη ταινία « Ο ‘Ήρωας » (2002), στην σκηνή της μάχης ανάμεσα στους υπέροχους ηθοποιούς Τζετ Λι και Ντόνι Γεν, η οποία μάλιστα συνοδεύεται από μελωδίες παραδοσιακού οργάνου, ακούγεται σε ελεύθερη μετάφραση η φράση

Το είδα να συμβαίνει πέντε φορές σε διάστημα το πολύ δύο εβδομάδων: τέσσερις γνωστοί μου από τον χώρο των πολεμικών τεχνών και ένας από την κοινότητα βουδισμού Ζεν με την οποία σχετίζομαι, ανέβασαν στο Facebook σχόλια για το θέμα της επιδημίας του Covid-19

Και βεβαίως μέσα σ’ όλα αυτά, τίθεται και το ερώτημα: με τα ντότζο κλειστά και με τα μέτρα περιορισμού σε ισχύ, τι μπορεί να κάνει ένας πολεμικοτεχνίτης ώστε να παραμείνει σε... μάχιμη κατάσταση;

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο (“Ο δρόμος δεν είναι ένας”) περί ιού και αυτοάμυνας και παρότι πιστεύω ότι τους ασκούμενους στις πολεμικές τέχνες, αυτή η διάσταση είναι η πιο σημαντική σε πρώτο επίπεδο –γιατί οφείλουμε να ασχοληθούμε άμεσα με αυτό που έχουμε άμεσα μπροστά μας

Ήταν άλλη μια από τις συνηθισμένες κρυάδες στο ντότζο: όποτε κάποιος, συνήθως αρχάριος αλλά ενίοτε και επισκέπτης και, κάνα-δυο φορές και εκπαιδευτής άρχιζε τα “αυτή τη τεχνική δε θα δουλέψει στον δρόμο”

Την πρότασή μου στο κείμενο “Όταν ο χρόνος σταματάει” ότι η “παράδοση που μελετάω, η Όνο-χα Ίτο-ρίου είναι μια από τις γνωστότερες σχολές ιαπωνικής ξιφομαχίας” αμφισβήτησε σε μήνυμά του ένας αναγνώστης του ΠΟΠΤ. Συγκεκριμένα μου γράφει “Κύριε Μηλιαρέση, γράφετε ότι η Onoha Ittoryu (sic) είναι από τις γνωστότερες σχολές kenjutsu

Έγραφα στο προηγούμενό μου κείμενο (“Πολεμικές τέχνες και άλλες ανοησίες”) για την νηφαλιότητα που αποκτάει κανείς όταν ασκείται σε κάτι επικίνδυνο – φαντάζομαι ότι το ίδιο θα συμβαίνει με όλες τις δραστηριότητες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη (εξτριμ σπορ κ.λπ.)

Η δυσάρεστη πραγματικότητα των ημερών μας με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ με ποιο τρόπο, υποσυνείδητα και μη, η χρόνια εξάσκηση μας στις πολεμικές τέχνες θα μας βοηθήσει εν τέλει να ξεπεράσουμε σε προσωπικό – και ίσως σε συλλογικό επίπεδο – τα αποτελέσματα της όποιας « κρίσης » μπορεί να πλήξει την κοινωνία μας.

“Πώς τα πας;” ρώτησα τις προάλλες έναν φίλο αϊκιντόκα και ιαϊντόκα με τον οποίο είχα καιρό να μιλήσω και ο οποίος ήξερα ότι αντιμετωπίζει κάποια σοβαρά οικογενειακά προβλήματα υγείας –η απάντησή του ήταν “Τα γνωστά: νοσοκομεία, δουλειά, ντότζο.