Πολεμικές Τέχνες
Ελληνικές τέχνες
Κινέζικες τέχνες
- Γου Σου
- Γουίνγκ Τσουν
- Πα Κουά Τσανγκ
- Νύχι του Αετού
- Σαολίν
- Τάι Τσι Τσουάν
- Τσι Κουνγκ
- Τσόι Λι Φουτ
- Φου Τζο Πάι
- Χανγκ Γκαρ
- Γου Τανγκ
- Πρέινγκ Μάντις Κουνγκ Φου
- Σιν γι τσουάν
- Σάντα
- Σουάι Τζιάο
Ιαπωνικές τέχνες
- Αϊκίντο
- Ζίου Ζίτσου
- Ιάιντο
- Καράτε
- Κέντο
- Ναγκινάτα
- Νιντζούτσου
- Τζόντο
- Τζούντο
- Κορίου Μπούντο
- Κιούντο
Κορεάτικες τέχνες
- Ταεκβοντό
- Τανγκ Σου Ντο (Σου Μπακ Ντο)
- Χαπκίντο
- Χάεντονγκ Κούμντο
Διάφορες τέχνες
- Καποέιρα
- Κένπο
- Κραβ Μαγκά
- Μούι Τάι
- Οκινάουα Τε Τάι
- Τζιτ Κουν Ντο
- Φιλιπίνο Κόμπατ Σίστεμς
- Τσαπ Κουν Ντο
- Συστέμα
- Φιλιππινέζικες πολεμικές τέχνες
Μαχητικά Αθλήματα
- Βραζιλιάνικο Ζίου Ζίτσου
- Κικ Μπόξινγκ
- Ξιφασκία
- Σέμι Κόντακτ
- Τοξοβολία
- Σούμο
- Μεικτές πολεμικές τέχνες
- Μποξ Σαβάτ

ΣΧΟΛΕΣ ΑΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ
ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ
Ν. Αττικής (42)
Ν. Ευρυτανίας (0)
Ν. Βοιωτίας (1)
Ν. Φθιώτιδας (0)
Ν. Ευβοίας (1)
Ν. Φωκίδας (0)
Ν. Αιτωλοακαρνανίας (1)
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Ν. Θεσσαλονίκης (6)
Ν. Δράμας (0)
Ν. Σερρών (0)
Ν. Χαλκιδικής (0)
Ν. Καβάλας (1)
Ν. Κιλκίς (0)
Ν. Πέλλας (0)
Ν. Ημαθίας (1)
Ν. Καστοριάς (0)
Ν. Φλώρινας (0)
Ν. Κοζάνης (0)
Ν. Γρεβενών (0)
Ν. Πιερίας (2)
ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ
Ν. Κορινθίας (0)
Ν. Αχαϊας (1)
Ν. Αργολίδας (1)
Ν. Ηλείας (0)
Ν. Αρκαδίας (1)
Ν. Μεσσηνίας (1)
Ν. Λακωνίας (1)
ΘΕΣΣΑΛΙΑ
Ν. Λαρίσης (0)
Ν. Μαγνησίας (1)
Ν. Τρικάλων (0)
Ν. Καρδίτσας (0)
ΚΡΗΤΗ
Ν. Ηρακλείου (7)
Ν. Χανίων (5)
Ν. Ρεθύμνου (0)
Ν. Λασιθίου (0)
ΝΗΣΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ
Ν. Κυκλάδων (0)
Ν. Λέσβου (0)
Ν. Χίου (0)
Ν. Σάμου (0)
Ν. Δωδεκανήσου (3)
ΘΡΑΚΗ
Ν. Έβρου (1)
Ν. Ροδόπης (2)
Ν. Ξάνθης (1)
ΗΠΕΙΡΟΣ
Ν. Ιωαννίνων (0)
Ν. Θεσπρωτίας (0)
Ν. Άρτας (0)
Ν. Πρέβεζας (0)
ΝΗΣΙΑ ΙΟΝΙΟΥ
Ν. Κέρκυρας (4)
Ν. Λευκάδας (1)
Ν. Κεφαλληνίας (0)
Ν. Ζακύνθου (0)

Σοφά λόγια
Μόλις κάποιος αρχίζει να τρέφει σκέψεις για να κερδίσει ένα διαγωνισμό ή να επιδείξει τις ικανότητες και την τεχνική του, η τέχνη του σπαθιού έχει χαθεί. (Takano Shigeyoshi)


Διαβάστε
Η πειθαρχία δεν είναι αυτό που ήταν

Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω όσους συγκαταλέγονται στις παραπάνω κατηγορίες αλλά και οι τρεις παραπάνω υποθέσεις είναι εσφαλμένες: η χρήση της λέξης «πολεμικές» (ή στα αγγλικά και στα γαλλικά «martial» ή στα ιαπωνικά «武») είναι ένας συνδυασμός κληρονομιάς από το παρελθόν και γενίκευσης και στο 90% των περιπτώσεων η σωστότερη διατύπωση θα ήταν «συστήματα συμπλοκής για πολίτες», στην Ιαπωνία δε γίνεται «έτσι» (ή τουλάχιστον δε γίνεται στο 90% των σχολών που έχω δει) και η πειθαρχία είναι κάτι που ελάχιστη σχέση έχει με τις μέχρι αγκύλωσης προσοχές, τις δυνατές φωνές και την αναγωγή των «παλιών» σε θεούς. Στην πλειονότητά τους, οι πιο πειθαρχημένοι άνθρωποι που έχω γνωρίσει είτε δεν πέρασαν καθόλου από τέτοια συστήματα, στρατιωτικά ή μη, είτε αν πέρασαν ήταν πολύ επιφυλακτικοί στο θέμα της μεταφοράς τους εκτός στρατοπέδου.
Τι έχει οδηγήσει στις παρεξηγήσεις αυτές; Το θέμα της πρώτης (δηλαδή ποιες τέχνες είναι πραγματικά «πολεμικές») είναι πολύ μεγάλο και επιφυλάσσομαι να το πιάσω κάποια άλλη φορά όμως η δεύτερη και η τρίτη συνδυάζονται οπότε θα προτιμήσω να επικεντρωθώ σ’ αυτές. Υποθέτω ότι στη βάση τους υπάρχει μια ακόμα παρεξήγηση σχετικά με την πειθαρχία που επιδεικνύουν γενικά στη ζωή τους οι Ιάπωνες: λέω συχνά ότι η ζωή στην Ιαπωνία μοιάζει όντως με τη ζωή στο στρατό καθώς το σύνολο των κανόνων βάσει των οποίων τα μέλη της ιαπωνικής κοινωνίας (ουσιαστικά) υποχρεούνται να ζουν τη ζωή τους, θυμίζει περισσότερο ένα τέτοιο ελεγχόμενο σύστημα παρά μια ελεύθερη κοινωνία –ο αναγνώστης δεν πρέπει να παραβλέπει βεβαίως ότι η εντύπωση αυτή σχετίζεται άμεσα με το περιβάλλον από το οποίο προέρχεται αυτός που την έχει (κάποιος που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα θα θεωρήσει την Ιαπωνία πολύ πιο αυστηρή από ό,τι π.χ. ένας Γερμανός).
Η διαφορά είναι ότι αυτή η πειθαρχία των Ιαπώνων, ελάχιστη σχέση έχει με τις πολεμικές τέχνες: είναι ένα ευρύτερο φαινόμενο το οποίο προκύπτει από τον τρόπο που λειτουργούν οι οικογένειες, το εκπαιδευτικό σύστημα, το πανεπιστήμιο κ.λπ. Και παρότι σε κάποια από τα υπό-περιβάλλοντα αυτά η πειθαρχία είναι όντως στρατιωτικού τύπου (το σύστημα σεμπάι/κοχάι ας πούμε, είναι κάτι που ουσιαστικά εξαντλείται στο σχολείο και το πανεπιστήμιο), όλοι ξέρουν ότι δεν πρόκειται παρά για ένα εργαλείο το οποίο χρησιμοποιείται ειδικά όταν έχει κανείς να κάνει με μικρά παιδιά –ακόμα και στο κέντο ή το καράτε που θεωρούνται «σκληρά» από άποψη πειθαρχίας, σπάνια βλέπει κανείς τέτοιου είδους συμπεριφορές πέρα από τα σχολικά ή τα πανεπιστημιακά ντότζο. Γιατί; Επειδή δεν υπάρχει λόγος: οι ενήλικες είναι πειθαρχημένοι ούτως ή άλλως και αυτοί που δεν είναι, αργά ή γρήγορα, εγκαταλείπουν το συγκεκριμένο περιβάλλον.
Ένας ενήλικας, πολύ περισσότερο ίσως αν είναι Ιάπωνας αλλά σε μεγάλο βαθμό και σε άλλες χώρες –και μιλάω πάντα από τη δική μου εμπειρία και τις δικές μου παρατηρήσεις- παίρνει τη συνειδητή απόφαση να γίνει μέλος σε μια σχολή πολεμικών τεχνών και δεσμεύεται να τηρεί τους κανόνες της για όσο καιρό είναι μέλος –μέρος αυτής της δέσμευσης είναι να πληρώνει τη συνδρομή του, να παρίσταται στις προπονήσεις και να συμπεριφέρεται εντός της προπόνησης με τον τρόπο που υποδεικνύει ο εκπαιδευτής του. Στο μέτρο που πρόκειται όντως για συνειδητή απόφαση, θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις αυτές είτε ο εκπαιδευτής του νομίζει ότι είναι λοχίας των αμερικανικών Ειδικών Δυνάμεων και συμπεριφέρεται ανάλογα, είτε όχι∙ για την ακρίβεια, είναι πολύ πιθανότερο να ανταποκριθεί αν ο εκπαιδευτής του δε συμπεριφέρεται έτσι καθώς μια τέτοια συμπεριφορά θα του φανεί ανόητη και παράλογη και θα εγκαταλείψει.
Έχοντας υπηρετήσει στον Ελληνικό Στρατό, έχοντας κάνει αρκετά στενή παρέα με ανθρώπους που υπηρέτησαν σε πραγματικά μάχιμους στρατούς και επειδή διαθέτω ένα σχετικά ικανοποιητικό επίπεδο κοινής λογικής, μπορώ να αντιληφθώ πολύ καλά την αναγκαιότητα ύπαρξης αυτού του είδους πειθαρχίας σε εκείνο το περιβάλλον: ένας στρατός δεν μπορεί να λειτουργήσει αν τα μέλη του αμφισβητούν κάθε διαταγή που παίρνουν (γιατί ένας στρατιώτης καλείται να υπερβεί το ισχυρότερο ίσως ένστικτο της ανθρώπινης φύσης, αυτό της επιβίωσης και γιατί όπως έχει αποδείξει η ιστορία είναι πολύ επικίνδυνο άνθρωποι με όπλα να κάνουν ό,τι τους κατέβει) και όλοι οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν τη «μεγάλη εικόνα» (αυτή είναι η δουλειά των στρατηγών –οι οποίοι, ας μην ξεχνάμε είναι και πολιτικά πρόσωπα). Όμως δεν έχω καταφέρει να δω ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα υπέρ της άποψης ότι το ίδιο κλίμα πρέπει να υπάρχει και σε μια σχολή πολεμικών τεχνών.
Κάποιοι ίσως θεωρήσουν ότι τα παραπάνω ισχύουν και για τις πολεμικές τέχνες: ασκούμαστε σε πράγματα δυνητικά επικίνδυνα, ορισμένες γνώσεις έρχονται μόνο σε βάθος χρόνου και άρα δεν μπορούν να εξηγηθούν από την αρχή κ.λπ. Όμως μη γελιόμαστε: η αντιστοιχία είναι περισσότερο ονομαστική παρά ουσιαστική. Υπάρχει αλήθεια κανείς που πιστεύει ότι η εκπαίδευση σε μια πολεμική τέχνη ή ακόμα και σε ένα μαχητικό άθλημα, όσο σκληρό και αν είναι αυτό, είναι το ίδιο με την εκπαίδευση ενός στρατιώτη που σε μερικές εβδομάδες θα πάει όντως στον πόλεμο; Και ακόμα περισσότερο, υπάρχει αλήθεια κανείς που πιστεύει ότι η πραγματικότητα ενός πεδίου μάχης είναι ίδια με αυτή ενός ραντόρι ή ακόμα και ενός αγώνα «no holds barred» σε ένα κλουβί; Οι ανάγκες για πειθαρχία μεταξύ των δύο καταστάσεων είναι διαφορετικές συνεπώς δεν υπάρχει κανένας λόγος οι συνθήκες της μιας να μεταφέρονται στην άλλη και αν συμβαίνει, αξίζει κανείς να αναρωτηθεί «γιατί»…
Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης