Γουίνγκ Τσουν

Το γουίνγκ τσουν εμφανίζεται στα μέσα του 17ου αιώνα και αποτελεί δημιούργημα μιας γυναίκας· σ’ αυτή οφείλει μάλιστα και το όνομά του. Η βουδίστρια μοναχή Νγκ Μούι, μετά την καταστροφή του νότιου ναού Σαολίν, βρήκε καταφύγιο στο Ναό του Λευκού Γερανού και εκεί άρχισε να αναπτύσσει ένα νέο σύστημα, βασιζόμενο στις κινήσεις του γερανού - σύμφωνα με το σύστημα αυτό, ο αμυνόμενος δε χρησιμοποιεί τη δική του δύναμη αλλά τη δύναμη του επιτιθέμενου προκειμένου να καταφέρει να του επιβληθεί. Στο ναό, η Νγκ Μούι γνώρισε μια κοπέλα από την περιοχή, τη Γιμ Γουίνγκ Τσουν στην οποία και δίδαξε την τέχνη και εκείνη με τη σειρά της, την τελειοποίησε και άρχισε να τη διδάσκει και να τη διαδίδει. Πρώτος μαθητής της Γιμ Γουίνγκ Τσουν ήταν ο σύζυγός της και από εκεί η τέχνη συνέχισε να διδάσκεται στην οικογένεια, για να φτάσει στο διάσημο δάσκαλο Γιπ Μαν (1893-1972) και από εκεί, μέσω του ηθοποιού Μπρους Λι (1940-1973), στον υπόλοιπο κόσμο.

Οι τεχνικές του γουίνγκ τσουν δεν βασίζονται στο να εμποδίσουν ή να μπλοκάρουν την επίθεση, αλλά να την καταστρέψουν και να μην επιτρέψουν να υπάρξει άλλη. Οι δάσκαλοί του, θέλοντας να μην αλλοιώσουν την πολεμική βάση της τέχνης, δε συμμετέχουν σε αγώνες με συγκεκριμένους κανονισμούς· αποφεύγουν μάλιστα ακόμα και τις επιδείξεις, υποστηρίζοντας ότι οι τεχνικές του εφαρμόζονται σε πραγματικές καταστάσεις συμπλοκής, ώστε να είναι αποτελεσματικές στην αυτοάμυνα. Από τεχνικής πλευράς, πρόκειται για ένα σύστημα μάχης στενής επαφής με γρήγορες γροθιές και χαμηλά λακτίσματα και βασίζεται στον πολύ καλό συγχρονισμό άμυνας και επίθεσης και αντίθετα, δίνοντας ταυτόχρονα δύναμη και ελαστικότητα. Οι τεχνικές αποτελούν απλές και ευθείες φυσικές κινήσεις του σώματος και μπορούν να συνδυαστούν με πολλούς τρόπους, ανάλογα με τη μορφή της επίθεσης, στο μικρότερο δυνατό χρόνο και απόσταση, με όσο το δυνατό λιγότερες κινήσεις.

Εξοπλισμός: Κινεζική φόρμα, λευκή ή μαύρη (σακάκι, παντελόνι, παπούτσια τύπου «κουνγκ φου») ή απλό ντύσιμο προπόνησης (τ-σερτ, παντελόνι φόρμας).