Σιν γι τσουάν

Αν και στο κείμενό μας για τα στιλ Γου τανγκ , αναφερόμαστε σε τρία στιλ, στην πραγματικότητα ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει κυρίως τα τάι τσι τσουάν και μπα κουά τσανγκ και παραγνωρίζει το τρίτο, το σιν γι τσουάν· ίσως επειδή οι εκπαιδευτές του σπανίζουν (τουλάχιστον σε σχέση με τους εκπαιδευτές των άλλων δύο τεχνών). Το δυσάρεστο στην ανισορροπία αυτή είναι ότι δεν είναι πολλοί εκείνοι που έχουν την ευκαιρία να διδαχτούν αυτή την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα τέχνη η οποία, σύμφωνα με όσους είχαν την ευκαιρία να μελετήσουν ή να παρακολουθήσουν από κοντά και τα τρία συστήματα, είναι αυτή που δίνει τη μεγαλύτερη έμφαση στη μαχητική διάσταση· δεν είναι τυχαίο ότι όποιος δει σιν γι τσουάν αναγνωρίζει αμέσως ότι πρόκειται περί πολεμικής τέχνης και μάλιστα με αρκετές ομοιότητες με τα λεγόμενα «εξωτερικά» ή «σκληρά» στιλ της γενεαλογίας Σαολίν.

Για ορισμένους ιστορικούς, η εκρηκτικότητα και οι ευθύγραμμες κινήσεις του σιν γι τσουάν, αποτελούν απόδειξη ότι αληθεύει ο θρύλος περί εμπλοκής στη δημιουργία της τέχνης του διάσημου στρατηγού της Νότιας Δυναστείας Σονγκ, Γιούε Φέι (1103-1142) –πρόκειται για τον ίδιο στρατηγό που πιστώνεται και τη δημιουργία του στιλ «Νύχι του Αετού» ή του διάσημου δασκάλου Τσι Λονγκφένγκ (1588-1662). Παρόλα αυτά, η αποδεδειγμένη ιστορία της τέχνης δεν πηγαίνει πιο πίσω από τον 18ο και τον 19ο αιώνα και συγκεκριμένα από τους δασκάλους Μα Σουελί (1714-1794) της επαρχίας Χενάν, Ντάι Λονγκ Μπανγκ (1732–1801) της επαρχίας Σανσί και Λι Λουονένγκ (ή Λι Νενγκράν –1807-1888) της επαρχίας Χεμπέι. Από τους δασκάλους αυτούς η τέχνη διαδόθηκε σε όλη την Κίνα και έφτασε να διδάσκεται ακόμα και στον κινεζικό στρατό.

Η διδασκαλία του σινγι τσουάν στηρίζεται σε δέκα ή δώδεκα (αναλόγως της σχολής) φόρμες που δανείζονται τα χαρακτηριστικά ισάριθμων ζώων καθώς και στα πέντε στοιχεία της φύσης που αποτελούν τη βάση της κινέζικης κοσμολογίας (μέταλλο, φωτιά, νερό, γη και ξύλο) και συμβάλλουν στη θεωρητική και «εσωτερική» διάσταση της τέχνης. Όπως γράψαμε και παραπάνω, οι τεχνικές του είναι άμεσες, ευθύγραμμες και εκρηκτικές με ιδιαίτερη έμφαση στις τεχνικές χεριών ενώ όπως σχεδόν όλες οι κινεζικές τέχνες, δεν παραλείπει τη χρήση όπλων (λόγχη, μακρύ ραβδί, λογχοπέλεκυς, ευθύ και κυρτό ξίφος)· οι τεχνικές της λόγχης μάλιστα, θεωρείται ότι επίσης παραπέμπουν στον θρυλικό ιδρυτή του, Γιούε Φέι ο οποίος φέρεται να ήταν ιδιαίτερα ικανός στη χρήση του συγκεκριμένου όπλου.

Εξοπλισμός: Κινεζική φόρμα, λευκή ή μαύρη (σακάκι, παντελόνι) ή απλά ρούχα προπόνησης (τ-σερτ, παντελόνι φόρμας), παπούτσια τύπου «κουνγκ φου» ή ίσια αθλητικά.