Τσι Κουνγκ
Αν και δεν πρόκειται για πολεμική τέχνη, το τσι κουνγκ έχει τη θέση του σε έναν τέτοιο οδηγό καθώς συνήθως διδάσκεται στις σχολές κινεζικών πολεμικών τεχνών –τόσο σ’ αυτές που χαρακτηρίζονται «σκληρές/εξωτερικές» όσο και σ’ αυτές που κατατάσσονται στις «μαλακές/εσωτερικές». Αυτό δείχνει τη σημασία που δίνει ο κινεζικός πολιτισμός στην εξάσκηση ενός συστήματος υγείας παράλληλα με τις πολεμικές τέχνες και πόσο θεωρεί ότι η μαχητική εκγύμναση δεν είναι ανεξάρτητη της καλής σωματικής υγείας. Καθώς πλησιάζει περισσότερο την παραδοσιακή κινεζική ιατρική, το τσι κουνγκ στηρίζεται στην πίστη της ύπαρξης μιας ζωογόνου ενέργειας, του «τσι» και στοχεύει στην καλύτερη κυκλοφορία του μέσα σε διαύλους που υπάρχουν στο σώμα και που λέγονται «μεσημβρινοί»· οι ασκήσεις του οι οποίες θυμίζουν κλασσικές ασκήσεις γυμναστικής αλλά είναι συνδυασμένες με συγκεκριμένους τρόπους αναπνοής, θεωρείται ότι βελτιώνουν αυτή ακριβώς την κυκλοφορία του τσι ανάμεσα στα όργανα και τα συστήματα του σώματος.
Όπως κάθε τι που σχετίζεται με τις κλασσικές κινεζικές θεωρίες, η βάση του τσι κουνγκ είναι το δίπολο γιν και γιανγκ και η εναλλαγή τους· κατ’ αυτή την έννοια, το τσι κουνγκ, όπως και οι κινεζικές πολεμικές τέχνες, προάγει μια ισορροπημένη εσωτερική και εξωτερική κατάσταση του σώματος, ενώ αναλόγως της σχολής στο πλαίσιο της οποίας διδάσκεται, βρίσκει κανείς συνδέσεις με τον Ταοϊσμό, τον Κομφουκιανισμό ή το Βουδισμό. Μετά την «Πολιτιστική Επανάσταση» της δεκαετίας 1966-1976 και την προσπάθεια της Κίνας να συνδέσει την πολιτισμική της κληρονομιά με τη μεταπολεμική πρόοδο της παγκόσμιας κοινότητας, το τσι κουνγκ έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης στις ιατρικές σχολές της χώρας και πλέον αναγνωρίζεται ως ισότιμη θεραπευτική και προληπτική μέθοδος, μαζί με το βελονισμό, τα φυτικά φάρμακα κ.λπ. Ακόμα και στους χώρους που δεν έχουν καμία σχέση με τις πολεμικές τέχνες, οι ασκήσεις τσι κουνγκ διδάσκονται σε ανθρώπους κάθε ηλικίας που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για έναν τρόπο που θα τους βοηθήσει να ζουν καλύτερα και περισσότερο.
Εξοπλισμός: Καθώς δεν πρόκειται για πολεμική τέχνη, το τσι κουνγκ δεν απαιτεί ιδιαίτερο εξοπλισμό. Οι περισσότεροι χώροι διδασκαλίας του, ωστόσο, προτείνουν να γίνεται με άνετα ρούχα όπως οι κλασσικές αθλητικές εμφανίσεις (παντελόνι φόρμας, τ-σερτ).