Μούι Τάι

Ίσως το πιο σκληρό (στην πραγματική, γηγενή εκδοχή του) μαχητικό άθλημα, η ταϊλανδέζικη πυγμαχία ή μούι τάι, είναι κατά μία έννοια ο πρόγονος του σύγχρονου κικ μπόξινγκ και, στο μέτρο που μπορεί κανείς να ελέγξει την ιστορία του, εξελίσσεται από τα μέσα του 16ου αιώνα ως σήμερα· οι παλιότερες αναφορές του μιλούν για τον πρίγκιπα Ναρεσουέν του Σιάμ (όπως ήταν τότε η ονομασία της Ταϊλάνδης) και για τη νίκη του επί του πρίγκιπα-διαδόχου της Βιρμανίας (του σημερινού Μιανμάρ) μέσω αυτής ακριβώς της τέχνης το 1560. Η νίκη αυτή έκανε το βασιλιά της Βιρμανίας να μην επιτεθεί στο Σιάμ και συνέβαλλε στην εξάπλωση της τέχνης στη χώρα, όμως ακόμα και αν δεν είναι έτσι (ελάχιστα αρχεία σώζονται από την εποχή του Σιάμ), οι βασιλείς της χώρας στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αύξηση της δημοτικότητάς της και στην αναβάθμισή της σε εθνικό άθλημα της Ταϊλάνδης.

Τεχνικά το μούι τάι χαρακτηρίζεται από τη χρήση οκτώ «όπλων»: πρόκειται για τις δύο γροθιές, τους δύο αγκώνες, τα δύο γόνατα και τα δύο πόδια (με την έννοια του τμήματος που βρίσκεται κάτω από τα γόνατα) και οι πυγμάχοι τα χρησιμοποιούν όλα με ταχύτατες εναλλαγές προκειμένου, όπως και στην κλασική πυγμαχία είτε να σημειώσουν τεχνικά σημεία, είτε να βγάλουν τον αντίπαλο εκτός αγώνα με νοκ-ντάουν ή νοκ-άουτ –μια σημαντική διαφορά με την κλασική πυγμαχία είναι ότι ακόμα και σήμερα γίνονται αγώνες όπου οι πυγμάχοι δε φορούν γάντια αλλά απλώς τυλίγουν τα χέρια τους με υφασμάτινες ταινίες (μπαντάζ). Σήμα κατατεθέν του μούι τάι είναι τα ιδιαίτερα επώδυνα χαμηλή κυκλικά λακτίσματα που εκτελούνται με τις κνήμες· οι ταϊλανδοί πυγμάχοι αφιερώνουν πολλές ώρες στο να κάνουν τις κνήμες τους ιδιαίτερα ανθεκτικές ώστε να μπορούν να εκτελούν τα συγκεκριμένα λακτίσματα που έχουν ως στόχο τους μηρούς του αντιπάλου. Ακόμα και αν κανείς δε σκοπεύει να ακολουθήσει την εξαντλητική προπόνηση των ταϊλανδών πυγμάχων και την επαγγελματική τους πορεία, το μούι τάι παραμένει μια από τις πιο έντονες σωματικά ασκήσεις του χώρου των πολεμικών τεχνών.

Εξοπλισμός: Φόρμα γυμναστικής, σορτς αντίστοιχα με της κλασικής πυγμαχίας αλλά μακρύτερα, γάντια (αναλόγως κατηγορίας), προστατευτικές ταινίες που φοριούνται μέσα από τα γάντια (μπαντάζ), προστατευτικό κράνος, προστατευτική μασέλα.