Πολεμικές Τέχνες

Ελληνικές τέχνες

ΣΧΟΛΕΣ ΑΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ν. Αττικής (43)
Ν. Ευρυτανίας (0)
Ν. Βοιωτίας (1)
Ν. Φθιώτιδας (0)
Ν. Ευβοίας (1)
Ν. Φωκίδας (0)
Ν. Αιτωλοακαρνανίας (1)

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Ν. Θεσσαλονίκης (6)
Ν. Δράμας (0)
Ν. Σερρών (0)
Ν. Χαλκιδικής (0)
Ν. Καβάλας (1)
Ν. Κιλκίς (0)
Ν. Πέλλας (0)
Ν. Ημαθίας (1)
Ν. Καστοριάς (0)
Ν. Φλώρινας (0)
Ν. Κοζάνης (0)
Ν. Γρεβενών (0)
Ν. Πιερίας (2)

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Ν. Κορινθίας (1)
Ν. Αχαϊας (1)
Ν. Αργολίδας (1)
Ν. Ηλείας (0)
Ν. Αρκαδίας (1)
Ν. Μεσσηνίας (1)
Ν. Λακωνίας (1)

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Ν. Λαρίσης (0)
Ν. Μαγνησίας (1)
Ν. Τρικάλων (0)
Ν. Καρδίτσας (0)

ΚΡΗΤΗ

Ν. Ηρακλείου (6)
Ν. Χανίων (5)
Ν. Ρεθύμνου (0)
Ν. Λασιθίου (0)

ΝΗΣΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ

Ν. Κυκλάδων (0)
Ν. Λέσβου (0)
Ν. Χίου (0)
Ν. Σάμου (0)
Ν. Δωδεκανήσου (2)

ΘΡΑΚΗ

Ν. Έβρου (1)
Ν. Ροδόπης (2)
Ν. Ξάνθης (1)

ΗΠΕΙΡΟΣ

Ν. Ιωαννίνων (0)
Ν. Θεσπρωτίας (0)
Ν. Άρτας (0)
Ν. Πρέβεζας (0)

ΝΗΣΙΑ ΙΟΝΙΟΥ

Ν. Κέρκυρας (4)
Ν. Λευκάδας (1)
Ν. Κεφαλληνίας (0)
Ν. Ζακύνθου (0)

Σοφά λόγια

Όσο λιγότερη προσπάθεια καταβάλετε, τόσο πιο γρήγοροι και δυνατοί γίνεστε. (Bruce Lee)

Πολεμικές Τέχνες - Έντυπος Πανελλήνιος Οδηγός

Ιάιντο

Το ιάιντο αποτελεί το ένα μισό της κλασσικής ιαπωνικής ξιφασκίας –το δεύτερο μισό είναι το κέντο, στο οποίο αναφερόμαστε ξεχωριστά στις σελίδες του Πανελλήνιου Οδηγού Πολεμικών Τεχνών. Για την ακρίβεια, το ιάιντο είναι το δεύτερο μισό του κεντζούτσου (ή κενζούτσου), του προγόνου του κέντο, όμως ακόμα και σήμερα, η τέχνη διδάσκεται βασικά (αν και όχι αποκλειστικά) στους ασκούμενους στο κέντο. Η διαφορά του ιάιντο από το κεντζούτσου και το κέντο είναι ότι ο ασκούμενος χρησιμοποιεί πραγματικό μεταλλικό ξίφος (είτε αληθινό και ακονισμένο, είτε –αν πρόκειται για πιο αρχάριο- άσκησης κατασκευασμένο από κάποιο κράμα μετάλλων) και ότι η εξάσκηση γίνεται με τη μορφή κατά μόνας φορμών που ονομάζονται «κάτα». Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή στις κλασσικές σχολές της Ιαπωνίας, το ιάιντο διδασκόταν ως μια άσκηση ακριβείας που είχε στόχο να επιτρέψει στον ασκούμενο να μελετήσει χωρίς την πίεση του αντιπάλου τις τεχνικές της γρήγορης ξιφούλκησης και των κοψιμάτων.

Το ιάιντο σήμερα διδάσκεται κυρίως μέσω των δώδεκα κάτα (Σέι-τέι Γκάτα) της Παν-Ιαπωνικής Ομοσπονδίας Κέντο (Zen Nihon Kendo Renmei/ZNKR) – στην Ελλάδα, τον αντίστοιχο ρόλο παίζει η Ελληνική Ομοσπονδία Κέντο-Ιάιντο-Ναγκινάτα- τουλάχιστον για τα πρώτα 5-6 χρόνια· από εκεί και ύστερα, οι ασκούμενοι μελετούν παράλληλα και άλλα κάτα τα οποία προέρχονται από την κλασσική σχολή την οποία ακολουθεί ο δάσκαλός τους. Οι πιο γνωστές κλασσικές σχολές ιάιντο είναι οι Μούσο Τζίγκιντεν Έισιν Ρίου, Μούσο Σίντεν Ρίου, Σίντο Μούνεν Ρίου, Μουγκάι Ρίου, Χόκι Ρίου και Σινκάγκε Ρίου, ενώ στοιχεία της τέχνης βρίσκει κανείς και σε αρκετές σχολές κεντζούτσου που λειτουργούν εκτός της ZNKR –η διαφορά στις τελευταίες είναι ότι οι ασκούμενοι που τις μελετούν δεν μπορούν να ενταχθούν στο σύστημα εξετάσεων της ZNKR. Αν και φαινομενικά εντελώς τυπική, η άσκηση στο ιάιντο προσφέρει στον ασκούμενο, πέραν μιας πολύ καλής ευκαιρίας να γνωρίσει από κοντά το θρυλικό όπλο που λέγεται «ιαπωνικό ξίφος» (ή «κατάνα») και τη δυνατότητα να αποκτήσει πολύ καλή συγκέντρωση και αίσθηση χώρου και τάιμινγκ (συγχρονισμού) ενώ χειρίζεται ένα πολύ επικίνδυνο αντικείμενο.

Εξοπλισμός: Σακάκι ιάιντο (μαύρο ή λευκό), φαρδύ παντελόνι-κιλότα ιππασίας (χακάμα), φαρδιά ζώνη που στηρίζει το ξίφος (όμπι), ομοίωμα ιαπωνικού ξίφους, ειδικό για άσκηση (ιάιτο) και ξύλινο ομοίωμα ξίφους (μπόκουτο ή μποκέν). Επίσης, καθώς πολλές τεχνικές του ιάιντο γίνονται από γονατιστή θέση, προτείνεται η χρήση επιγονατίδων.