Πολεμικές Τέχνες

Ελληνικές τέχνες

ΣΧΟΛΕΣ ΑΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑ

ΣΤΕΡΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

Ν. Αττικής (102)
Ν. Ευρυτανίας (0)
Ν. Βοιωτίας (2)
Ν. Φθιώτιδας (0)
Ν. Ευβοίας (4)
Ν. Φωκίδας (0)
Ν. Αιτωλοακαρνανίας (1)

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Ν. Θεσσαλονίκης (14)
Ν. Δράμας (0)
Ν. Σερρών (0)
Ν. Χαλκιδικής (2)
Ν. Καβάλας (2)
Ν. Κιλκίς (0)
Ν. Πέλλας (0)
Ν. Ημαθίας (1)
Ν. Καστοριάς (0)
Ν. Φλώρινας (0)
Ν. Κοζάνης (1)
Ν. Γρεβενών (0)
Ν. Πιερίας (3)

ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Ν. Κορινθίας (1)
Ν. Αχαϊας (1)
Ν. Αργολίδας (1)
Ν. Ηλείας (0)
Ν. Αρκαδίας (1)
Ν. Μεσσηνίας (0)
Ν. Λακωνίας (1)

ΘΕΣΣΑΛΙΑ

Ν. Λαρίσης (0)
Ν. Μαγνησίας (3)
Ν. Τρικάλων (1)
Ν. Καρδίτσας (0)

ΚΡΗΤΗ

Ν. Ηρακλείου (14)
Ν. Χανίων (5)
Ν. Ρεθύμνου (2)
Ν. Λασιθίου (3)

ΝΗΣΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ

Ν. Κυκλάδων (2)
Ν. Λέσβου (0)
Ν. Χίου (1)
Ν. Σάμου (0)
Ν. Δωδεκανήσου (5)

ΘΡΑΚΗ

Ν. Έβρου (1)
Ν. Ροδόπης (3)
Ν. Ξάνθης (1)

ΗΠΕΙΡΟΣ

Ν. Ιωαννίνων (3)
Ν. Θεσπρωτίας (0)
Ν. Άρτας (2)
Ν. Πρέβεζας (0)

ΝΗΣΙΑ ΙΟΝΙΟΥ

Ν. Κέρκυρας (4)
Ν. Λευκάδας (1)
Ν. Κεφαλληνίας (1)
Ν. Ζακύνθου (2)

Σοφά λόγια

Είμαστε όλοι δάσκαλοι. Το ερώτημα δεν είναι αν θα διδάξουμε, αλλά τί θα διδάξουμε.

Πολεμικές Τέχνες - Έντυπος Πανελλήνιος Οδηγός

Ζίου Ζίτσου

Ο όρος «ζίου ζίτσου» (ή «τζουτζούτσου» ή «ζουζούτσου» αναλόγως πώς προφέρει κανείς τα ίδια ιαπωνικά ιδεογράμματα) σημαίνει δύο διαφορετικά πράγματα. Ιστορικά μιλώντας, πρόκειται για τις μεθόδους συμπλοκής συνήθως άοπλης ή με οπλισμό κάποιο μικρό όπλο (συνήθως το πολύ κοντό ξίφος τάντο το οποίο έχει διαστάσεις μεγάλου μαχαιριού) οι οποίες αν και γνωστές από την εποχή που οι ιάπωνες μάχονταν με πανοπλίες, άρχισαν να αναφέρονται συνολικά ως «τζουτζούτσου» από την περίοδο Έντο (1600-1868) και μετά. Η άλλη σημασία της λέξης είναι δύο σύγχρονα συστήματα, το βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου (Brazilian Jiu Jitsu) για το οποίο υπάρχει και ξεχωριστή καταχώριση στον οδηγό αυτόν και το αγωνιστικό ζίου ζίτσου της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ζίου Ζίτσου (Ju-Jitsu International Federation/JJIF) το οποίο διδάσκεται εκτενώς και στην Ελλάδα μέσω των συλλόγων που ανήκουν στην Ελληνική Φίλαθλο Ερασιτεχνική Ομοσπονδία Ζίου Ζίτσου/ΕΦΕΟΖΖ. Ακόμα, με την ίδια ονομασία χαρακτηρίζονται και ορισμένα ενδιάμεσα από πλευράς ιστορίας στιλ όπως το Ντάιτο Ρίου αϊκί-τζουτζούτσου (πρόγονος του αϊκίντο), το Χάκο Ρίου και κάποια ακόμα.

Ανεξαρτήτως των διαφορών που βρίσκει κανείς, ιδιαίτερα στα νεότερα συστήματα, όλα τα ζίου ζίτσου χαρακτηρίζονται από τεχνικές ανατροπών και ακινητοποιήσεων, ενώ περιλαμβάνουν και τεχνικές χτυπημάτων –ένας πρόχειρος τρόπος να τα περιγράψει κανείς είναι σαν ένας συνδυασμός τζούντο και καράτε (στην πραγματικότητα, θυμίζουν πολύ το κλασσικό τζούντο καθώς και αυτό αποτελεί μετεξέλιξη του ζίου ζίτσου). Λόγω της πληρότητας των τεχνικών τους, τα συστήματα ζίου ζίτσου προσφέρονται για όσους ενδιαφέρονται για τη διάσταση της αυτοάμυνας· δεν είναι τυχαίο ότι παραλλαγές του ζίου ζίτσου διδάσκονται στα σώματα ασφαλείας και στους στρατούς πολλών χωρών (συχνά χωρίς να ονομάζονται έτσι αλλά με σαφείς καταβολές από τη συγκεκριμένη τέχνη). Παράλληλα, και χάρη στην έντονη αγωνιστική διάσταση που βρίσκει κανείς στο βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου και στο ζίου ζίτσου της ΕΦΕΟΖΖ/JJIF, η τέχνη έχει γνωρίσει ιδιαίτερα μεγάλη δημοτικότητα σε όλον τον κόσμο και απευθύνεται σε ασκούμενους όλων των ηλικιών.

Εξοπλισμός: Αναλόγως του στιλ αν και στις περισσότερες περιπτώσεις, ο βασικός εξοπλισμός είναι μια λευκή φόρμα τύπου τζούντο. Στα κλασσικά συστήματα, συχνά περιλαμβάνεται και το σκουρόχρωμο φαρδύ παντελόνι-κιλότα ιππασίας (χακάμα) που βρίσκει κανείς και στο αϊκίντο.